Pluton i jego największy księżyc, Charon. Sonda kosmiczna NASA New Horizons, domena publiczna

Quiz o Plutonie

Jak dobrze znasz planetę karłowatą?

Fascynują Cię tajemnice naszego Układu Słonecznego? Sprawdź swoją wiedzę w quizie poświęconym Plutonowi i jego intrygującym księżycom.

Odkryj, czy jesteś prawdziwym entuzjastą kosmosu, gotowym do poruszania się po faktach i mitach otaczających ten odległy świat.

Rozpocznij quiz o Plutonie

Pytania i odpowiedzi dotyczące Plutona

• Dlaczego Pluton został przeklasyfikowany na planetę karłowatą?

  Pluton został przeklasyfikowany na planetę karłowatą w 2006 roku przez Międzynarodową Unię Astronomiczną (IAU). Zmiana klasyfikacji była spowodowana ustanowieniem trzech kryteriów, które ciało niebieskie musi spełnić, aby zostać uznane za planetę: musi krążyć wokół Słońca, być kuliste z powodu własnej grawitacji i oczyścić swoją orbitę z innych zanieczyszczeń. Podczas gdy Pluton spełnia dwa pierwsze kryteria, nie spełnia trzeciego, ponieważ dzieli swoją strefę orbitalną z obiektami w Pasie Kuipera, obszarze Układu Słonecznego wypełnionym lodowymi ciałami i pozostałościami po formowaniu się Układu Słonecznego. Dlatego też Pluton został przeklasyfikowany na planetę karłowatą, uznając jego unikalne cechy, które odróżniają go od większych planet w naszym Układzie Słonecznym.

  • Ponieważ nie oczyszcza swojej orbity z innych śmieci, dzieli swoją orbitę z obiektami w Pasie Kuipera.
  • Ze względu na swój niewielki rozmiar, co czyni go mniejszym niż niektóre księżyce w Układzie Słonecznym.
  • Ponieważ odkryto, że jest księżycem Neptuna, a nie samodzielną planetą.
  • Ze względu na jego odległość od Słońca, będąc daleko od głównej strefy planetarnej Układu Słonecznego.

• Jaki jest największy księżyc Plutona?

  Największym księżycem Plutona jest Charon. Odkryty w 1978 roku, Charon jest największym i najbliższym z pięciu znanych księżyców Plutona. Warto zauważyć, że Charon jest o około połowę mniejszy od samego Plutona, co sprawia, że układ Pluton-Charon jest bardziej układem podwójnej planety karłowatej niż typowym układem planeta-księżyc. To podobieństwo rozmiarów prowadzi do unikalnej interakcji grawitacyjnej między nimi, powodując, że krążą one wokół punktu w przestrzeni poza powierzchnią Plutona, znanego jako barycentrum. Pozostałe cztery mniejsze księżyce Plutona to Nix, Hydra, Kerberos i Styks.

  • Charon, z prawie połową rozmiaru Plutona.
  • Nix, mały księżyc odkryty znacznie później niż Charon i znany ze swojego nieregularnego kształtu.
  • Hydra, najbardziej oddalony księżyc Plutona, znany ze swojej wysoce odblaskowej powierzchni.
  • Pluton nie ma żadnych księżyców; kiedyś błędnie uważano, że ma jeden duży księżyc.

• Ile czasu zajmuje Plutonowi okrążenie Słońca?

  Pluton potrzebuje około 248 lat ziemskich, aby wykonać jedną orbitę wokół Słońca. Tak długi okres orbitalny wynika z jego dużej odległości od Słońca, wynoszącej średnio około 5,9 miliarda kilometrów (3,7 miliarda mil). Orbita Plutona jest również wysoce eliptyczna, co oznacza, że jego odległość od Słońca zmienia się znacznie w ciągu roku. W momencie największego zbliżenia (peryhelium) Pluton znajduje się bliżej Słońca niż Neptun, ale w momencie największego oddalenia (aphelium) oddala się znacznie bardziej w kierunku Pasa Kuipera. Ta wyjątkowa orbita przyczynia się do znacznych zmian temperatury jego powierzchni i otrzymywanej energii słonecznej.

  • Około 248 lat ziemskich, ze względu na dużą odległość od Słońca i wysoce eliptyczną orbitę.
  • Dokładnie 365 dni, tyle samo co Ziemia, pomimo większej odległości od Słońca.
  • Około 100 lat ziemskich, przy czym jej orbita jest szybsza ze względu na mniejszy rozmiar.
  • Ponad 503 lata ziemskie, ponieważ jest to najdalsza znana planeta karłowata w Układzie Słonecznym.

• Jaki jest skład powierzchni Plutona?

  Powierzchnia Plutona składa się z różnorodnej mieszanki lodu i skał. Lody obejmują azot, metan i tlenek węgla, które mogą występować na Plutonie w postaci gazu, cieczy lub ciała stałego ze względu na ekstremalne wahania temperatury. Lody te tworzą cienką atmosferę, gdy Pluton znajduje się najbliżej Słońca, a następnie zamarzają na powierzchni, gdy się od niego oddala. Powierzchnia wykazuje również duże obszary lodu wodnego. Warto zauważyć, że Pluton wykazuje szereg cech powierzchni, w tym równiny, góry, doliny i kratery. Ikoniczny region planety karłowatej w kształcie serca, znany jako Tombaugh Regio, to duży basen wypełniony lodem azotowym i tlenkiem węgla.

  • Jest to głównie mieszanka lodu azotowego, metanowego i tlenku węgla.
  • Głównie skały krzemianowe i metale, z niewielką ilością lodu ze względu na odległość od Słońca.
  • Głównie płynne oceany pokryte grubą warstwą gazowego wodoru i helu.
  • Pokryta grubą warstwą pyłu i piasku, podobna do powierzchni Marsa, ale chłodniejsza.

• Jaka misja słynnie przeleciała obok Plutona, aby wykonać szczegółowe zdjęcia?

  Misja, która słynnie z przelotu obok Plutona w celu wykonania szczegółowych zdjęć, to New Horizons NASA. Wystrzelona w styczniu 2006 roku sonda New Horizons przeprowadziła bliski przelot obok Plutona w lipcu 2015 roku, dostarczając pierwsze w historii zbliżenia i szczegółowe obserwacje planety karłowatej i jej księżyców. Ten historyczny przelot ujawnił bogactwo informacji na temat geologii, atmosfery i księżyców Plutona, znacznie zwiększając nasze zrozumienie tego odległego świata. New Horizons kontynuował swoją podróż do Pasa Kuipera, badając inne odległe obiekty w tym regionie, w tym obiekt Pasa Kuipera 486958 Arrokoth w 2019 roku.

  • Należąca do NASA sonda New Horizons dostarczyła pierwszych szczegółowych zdjęć Plutona i jego księżyców.
  • Kosmiczny Teleskop Hubble'a, wykorzystujący swoje potężne kamery do robienia zdjęć w wysokiej rozdzielczości z orbity Ziemi.
  • Pluto Pathfinder, misja podobna do Mars Pathfinder, która wylądowała na Plutonie i przesłała zdjęcia.
  • Sonda kosmiczna Voyager 2, która odwiedziła Plutona po swojej podróży po planetach zewnętrznych w latach 80-tych.

• Jak nazywa się region w Układzie Słonecznym, w którym znajduje się Pluton?

  Pluton znajduje się w regionie Układu Słonecznego znanym jako Pas Kuipera. Pas Kuipera to obszar poza orbitą Neptuna, wypełniony ogromną liczbą małych, lodowych ciał, które są pozostałością po formowaniu się Układu Słonecznego. Region ten jest podobny do pasa asteroid, ale jest znacznie większy, rozciągając się od około 30 jednostek astronomicznych (AU) od Słońca do około 50 AU. Pluton jest jednym z najbardziej znanych obiektów w tym regionie i był uważany za dziewiątą planetę w naszym Układzie Słonecznym do 2006 roku, kiedy to został przeklasyfikowany na "planetę karłowatą".

  • Pas asteroid
  • Obłok Oorta
  • Pas Kuipera
  • Heliopauza

• Ile księżyców ma Pluton?

  Pluton ma pięć znanych księżyców. Największym i najbardziej znanym z nich jest Charon, odkryty w 1978 roku. Charon jest prawie o połowę mniejszy od Plutona i dzieli z nim unikalną relację grawitacyjną, dzięki czemu oba ciała są bardziej układem binarnym niż typową parą planeta-księżyc. Pozostałe cztery księżyce są mniejsze i zostały odkryte niedawno: Nix i Hydra zostały odkryte w 2005 roku, Kerberos został odkryty w 2011 roku, a Styx został odkryty w 2012 roku. Księżyce te są znacznie mniejsze od Charona i krążą wokół Plutona w większych odległościach.

  • Dwa
  • Trzy
  • Pięć
  • Osiem

• Jaki jest rozmiar Plutona w porównaniu do Ziemi?

  Pluton jest znacznie mniejszy od Ziemi. Jego średnica wynosi około 2377 kilometrów (1477 mil), co stanowi około 18,5% średnicy Ziemi. Dla porównania, średnica Ziemi wynosi około 12 742 kilometrów (7 918 mil). Ten niewielki rozmiar jest jednym z powodów, dla których Pluton został przeklasyfikowany z planety na planetę karłowatą. Jeśli chodzi o objętość, wewnątrz Ziemi można by zmieścić prawie 150 Plutonów. Ta różnica w rozmiarze oznacza również, że grawitacja Plutona jest znacznie słabsza niż ziemska, z grawitacją powierzchniową tylko około 1/15 ziemskiej.

  • Około połowa wielkości Ziemi
  • Rozmiar porównywalny z ziemskim księżycem
  • Rozmiar porównywalny z Ziemią
  • Około 1/6 średnicy Ziemi

• Jaki jest zakres temperatur na Plutonie?

  Temperatura na Plutonie jest bardzo niska i waha się od około -375 do -400 stopni Fahrenheita (-225 do -240 stopni Celsjusza). Te mroźne temperatury wynikają z dużej odległości Plutona od Słońca, wynoszącej średnio około 3,7 miliarda mil (5,9 miliarda kilometrów). W rezultacie Słońce dostarcza niewiele ciepła, pozostawiając powierzchnię Plutona pokrytą lodem, w tym zamarzniętym azotem, metanem i tlenkiem węgla. Zmiany temperatury są stosunkowo niewielkie, ponieważ cienka atmosfera Plutona w niewielkim stopniu zatrzymuje ciepło.

  • -50 do -100 stopni Fahrenheita (-45 do -73 stopni Celsjusza)
  • -375 do -400 stopni Fahrenheita (-225 do -240 stopni Celsjusza)
  • 0 do -50 stopni Fahrenheita (-18 do -45 stopni Celsjusza)
  • 100 do 150 stopni Fahrenheita (38 do 66 stopni Celsjusza)

• Jakie są unikalne cechy atmosfery Plutona?

  Atmosfera Plutona jest wyjątkowa i złożona, mimo że jest cienka. Składa się głównie z azotu, ze śladowymi ilościami metanu i tlenku węgla. Jedną z najbardziej niezwykłych cech jest to, że rozciąga się na znacznie większej wysokości w stosunku do wielkości planety w porównaniu z atmosferą Ziemi. Atmosfera podlega również dramatycznym zmianom, rozszerzając się, gdy Pluton zbliża się do Słońca, a lód na jego powierzchni sublimuje, a następnie zapada się, gdy się oddala, a temperatury spadają, powodując zamarzanie gazów z powrotem na powierzchnię. Dodatkowo atmosfera tworzy niebieską mgiełkę, widoczną na zdjęciach przesłanych przez sondę New Horizons, spowodowaną rozpraszaniem światła słonecznego przez drobne cząsteczki.

  • Bogata w tlen i parę wodną, podobnie jak Ziemia
  • Składa się głównie z wodoru i helu, jak gazowy olbrzym
  • Niezwykle gęsta i gorąca, z wysokim poziomem aktywności wulkanicznej
  • Rozrzedzona, głównie azotem, z sezonowymi zmianami i niebieską mgłą

• Co sprawia, że orbita Plutona jest wyjątkowa?

  Orbita Plutona charakteryzuje się interakcją z Neptunem, znaną jako oscylacja vZLK (von Zeipel-Lidov-Kozai), co prowadzi zarówno do stabilności, jak i niestabilności. Ta relacja rezonansowa zapobiega kolizji ich orbit, pomimo wysoce ekscentrycznej orbity Plutona o mimośrodzie 0,25, co czyni ją wydłużoną. Dodatkowo, wpływy grawitacyjne innych gazowych olbrzymów przyczyniają się do stabilizacji orbity Plutona. Ten złożony taniec podkreśla dynamiczną grę sił rządzących zewnętrznym Układem Słonecznym.

  • Obejmuje specjalny rezonans z Neptunem i wkład innych gazowych gigantów, tworząc stabilną, ale ekscentryczną ścieżkę.
  • Powoduje regularne zderzenia z Neptunem, wpływając na jego klasyfikację jako planety.
  • Zapewnia stałą temperaturę na całej orbicie, odróżniając ją od innych planet karłowatych.
  • Ogranicza swoją widoczność z Ziemi do określonych godzin w oparciu o pozycję orbitalną.

• Jak wypada Pluton w porównaniu z Księżycem Ziemi?

  Pluton jest mniejszy niż Księżyc Ziemi. Średnica Plutona wynosi około 2 377 kilometrów (1 477 mil), podczas gdy średnica Księżyca Ziemi wynosi około 3 474 kilometrów (2 159 mil). To sprawia, że Pluton jest o około dwie trzecie mniejszy od Księżyca. Porównanie to jest często zaskakujące, ponieważ wiele osób zakłada, że planety są domyślnie większe niż księżyce. Jednak klasyfikacja Plutona jako planety karłowatej i jego mniejszy rozmiar w porównaniu do Księżyca są częścią tego, co czyni go i inne obiekty w Pasie Kuipera tak interesującymi dla astronomów i naukowców zajmujących się planetami.

  • Mniejszy od ziemskiego Księżyca, około dwóch trzecich jego wielkości.
  • Mniej więcej tej samej wielkości co Księżyc Ziemi, z niewielką różnicą w średnicy.
  • Większy niż Księżyc Ziemi, ale nie o wiele.
  • Pluton jest tylko około jednej czwartej wielkości Księżyca Ziemi, znacznie mniejszy niż większość naturalnych satelitów w Układzie Słonecznym.

• Jak okres obrotu Plutona ma się do okresu jego orbity?

  Okres obrotu Plutona, czyli czas potrzebny na wykonanie jednego obrotu wokół własnej osi, wynosi około 6,4 dnia ziemskiego. Ten okres obrotu jest synchroniczny z orbitą jego największego księżyca, Charona, co oznacza, że Pluton i Charon zawsze pokazują sobie tę samą twarz. Zjawisko to znane jest jako blokada pływowa. Dla porównania, okres orbity Plutona wokół Słońca, jego rok, wynosi około 248 lat ziemskich. Ta ogromna różnica między okresem obrotu a okresem orbitalnym jest typowa dla obiektów w zewnętrznym Układzie Słonecznym, gdzie okresy orbitalne są znacznie dłuższe ze względu na duże odległości od Słońca.

  • Około 6,4 dnia ziemskiego dla rotacji i 248 lat ziemskich dla orbity wokół Słońca.
  • Okres obrotu Plutona wynosi dokładnie 248 lat ziemskich, tyle samo co okres jego orbity, co oznacza, że Pluton obraca się tylko raz na rok.
  • Okres obrotu Plutona wynosi około 24 godzin, podobnie jak w przypadku Ziemi, a okres jego orbity wynosi 248 lat ziemskich.
  • Pluton ma szybki okres obrotu wynoszący zaledwie kilka godzin, co kontrastuje z jego długim okresem orbitalnym wynoszącym 248 lat ziemskich.

• Czym jest układ Charon-Pluton i dlaczego jest wyjątkowy?

  Układ Charon-Pluton to wyjątkowa para w naszym Układzie Słonecznym, w której księżyc Charon i planeta karłowata Pluton krążą wokół siebie w sposób synchroniczny. Układ ten jest wyjątkowy, ponieważ Charon jest stosunkowo duży w porównaniu do Plutona, będąc około połowy jego wielkości. W większości innych układów planeta-księżyc, księżyc jest znacznie mniejszy niż planeta, wokół której krąży. W układzie Charon-Pluton oba ciała krążą wokół punktu w przestrzeni między nimi, znanego jako barycentrum, który znajduje się nad powierzchnią Plutona. Ta wzajemna orbita prowadzi do tego, że oba ciała pokazują sobie tę samą twarz przez cały czas. Ze względu na te cechy układ Charon-Pluton jest często określany jako podwójna planeta karłowata lub układ podwójny.

  • Układ, w którym Charon krąży bardzo blisko Plutona, powodując ekstremalne efekty pływowe
  • Układ podwójny planetoid w Pasie Kuipera niezwiązany z Plutonem.
  • Układ podwójny, w którym Pluton i jego księżyc Charon krążą wokół siebie.
  • Region na Plutonie nazwany na cześć odkrywcy Charona

• Jak odkryto dodatkowe księżyce Plutona?

  Księżyce Plutona poza Charonem zostały zidentyfikowane dzięki współpracy różnych teleskopów, w której kluczową rolę odegrał Kosmiczny Teleskop Hubble'a. Nix i Hydra zostały odkryte w 2005 roku, Kerberos w 2011 roku, a Styx w 2012 roku. Odkrycia te były kluczowe dla misji New Horizons badającej Plutona i jego księżyce.

  • Podczas załogowych misji na Plutona na początku XXI wieku
  • Przy użyciu wielu teleskopów z lat 2000
  • Poprzez obserwacje z naziemnych teleskopów w latach 90-tych.
  • Przypadkowo, podczas misji przelotu obok Marsa.

• Jakie cechy geologiczne zostały zidentyfikowane na Plutonie?

  Cechy geologiczne Plutona, ujawnione przez misję New Horizons, są zróżnicowane i złożone. Godne uwagi są rozległe równiny, takie jak Sputnik Planitia, duża równina lodowa wykonana z azotu, tlenku węgla i lodu metanowego. Zidentyfikowano pasma górskie ze szczytami o wysokości nawet 3500 metrów, które prawdopodobnie składają się z lodu wodnego. Pluton ma również duże obszary nierównego terenu z grzbietami i rynnami, co sugeruje aktywność geologiczną. Ponadto istnieją oznaki kriowulkanizmu, w którym wyrzucany jest raczej lodowaty materiał niż stopiona skała, a także możliwe wydmy wykonane z drobnych cząstek. Obecność tych cech sugeruje, że Pluton może być aktywny geologicznie, co jest zaskakującym odkryciem, biorąc pod uwagę jego rozmiar i odległość od Słońca.

  • Duże płynne oceany i rozległe zalesione regiony
  • Rozległe równiny lodu azotowego, pasma górskie i oznaki kriowulkanizmu
  • Rozległe wydmy i duże pustynie podobne do tych na Marsie
  • Masywne kratery uderzeniowe pokrywające większość powierzchni.

• Jakie są teorie na temat powstania Plutona?

  Uważa się, że formacja Plutona jest podobna do formacji innych obiektów Pasa Kuipera. Zgodnie z dominującymi teoriami, Pluton uformował się około 4,5 miliarda lat temu w wyniku akrecji lodu i skał w regionie Pasa Kuipera. Proces ten obejmował stopniową koalescencję pyłu i cząstek w dysku protoplanetarnym, który krążył wokół wczesnego Słońca. Z czasem materiały te nagromadziły się, tworząc małe, lodowe ciało, które znamy jako Pluton. Niektóre teorie sugerują, że na skład Plutona i jego orbitę mogły mieć wpływ interakcje grawitacyjne z Neptunem i innymi obiektami Pasa Kuipera, co może wyjaśniać niektóre z jego unikalnych cech i jego obecną pozycję w Układzie Słonecznym.

  • W wyniku zderzenia Neptuna z innym dużym ciałem we wczesnym Układzie Słonecznym
  • Z akrecji lodu i skał w regionie Pasa Kuipera
  • Wyrzucony z pasa asteroid z powodu sił grawitacyjnych Jowisza
  • Powstały z pozostałości zniszczonej piątej planety gazowego olbrzyma.

• Czym różni się Pas Kuipera, w którym znajduje się Pluton, od Pasa Asteroid?

  Pas Kuipera i Pas Asteroid to dwa odrębne regiony naszego Układu Słonecznego o różnym składzie i lokalizacji. Pas Kuipera znajduje się poza orbitą Neptuna, rozciągając się od około 30 do 55 jednostek astronomicznych (AU) od Słońca. Zawiera on dużą liczbę lodowych ciał, w tym planety karłowate, takie jak Pluton. Z kolei Pas Asteroid znajduje się między Marsem a Jowiszem, w odległości od około 2 do 3,2 AU od Słońca i składa się głównie ze skalistych i metalicznych asteroid. Obiekty w Pasie Kuipera są generalnie większe i bardziej lodowate, co odzwierciedla ich formowanie się dalej od Słońca w chłodniejszym środowisku. Obiekty Pasa Asteroid są bardziej zróżnicowane pod względem składu, ale zazwyczaj są mniejsze i mniej oblodzone.

  • Pas Kuipera znajduje się bliżej Słońca i zawiera głównie asteroidy metaliczne
  • Pas Kuipera znajduje się dalej od Słońca i zawiera więcej lodowych ciał w porównaniu do skalistego Pasa Asteroid.
  • Pas Asteroid zawiera więcej planet karłowatych i komet niż Pas Kuipera.
  • Nie ma znaczącej różnicy; są one częścią tego samego ciągłego pasa obiektów.

• Jaką rolę odgrywa Pluton w badaniu zewnętrznego Układu Słonecznego?

  Pluton odgrywa kluczową rolę w badaniu zewnętrznego Układu Słonecznego, w szczególności w zrozumieniu Pasa Kuipera, w którym się znajduje. Jako jeden z największych i pierwszych odkrytych obiektów w tym regionie, Pluton służy jako kluczowy przykład obiektu Pasa Kuipera (KBO). Badanie Plutona pomaga astronomom zrozumieć skład, formację i ewolucję innych KBO. Jego unikalna orbita, cechy geologiczne i atmosfera zapewniają wgląd w to, jak obiekty w tym odległym regionie oddziałują z promieniowaniem słonecznym i resztą Układu Słonecznego. Badanie Plutona, zwłaszcza przez misję New Horizons, rzuciło światło na różnorodność i złożoność obiektów w zewnętrznym Układzie Słonecznym, podważając wcześniejsze wyobrażenia i poszerzając naszą wiedzę o tych odległych światach.

  • Kluczowy przykład obiektu Pasa Kuipera, pomagający zrozumieć skład, formację i ewolucję obiektów w tym odległym regionie.
  • Służy głównie jako porównanie dla komet wchodzących do wewnętrznego Układu Słonecznego z Obłoku Oorta.
  • Działa jako równowaga grawitacyjna dla Neptuna, zapobiegając zakłócaniu jego orbity przez inne obiekty.
  • Jego rola jest ograniczona ze względu na niewielki rozmiar i fakt, że nie jest już klasyfikowany jako planeta.

• W jaki sposób cechy powierzchni Plutona dostarczają wskazówek na temat jego historii geologicznej?

  Cechy powierzchni Plutona dostarczają istotnych wskazówek na temat jego historii geologicznej. Zróżnicowany krajobraz, w tym góry, równiny, doliny i kratery, wskazuje na złożoną i aktywną przeszłość geologiczną. Obecność gór zbudowanych z lodu wodnego sugeruje aktywność tektoniczną w przeszłości. Równiny, takie jak te w Sputnik Planitia, zbudowane z lodu azotowego i tlenku węgla, wskazują na lodowcowe i prawdopodobnie podpowierzchniowe procesy geologiczne. Różnice w rozmieszczeniu kraterów na powierzchni dostarczają informacji o wieku różnych regionów - mniej kraterów wskazuje na młodsze powierzchnie, co sugeruje trwające procesy odnawiania powierzchni. Cechy te łącznie sugerują, że Pluton był aktywny geologicznie, prawdopodobnie napędzany przez wewnętrzne mechanizmy grzewcze, pomimo jego niewielkich rozmiarów i odległości od Słońca.

  • Wskazują na złożoną i aktywną przeszłość geologiczną, z aktywnością tektoniczną, procesami lodowcowymi i ciągłym odnawianiem powierzchni.
  • Pokaż, że Pluton jest geologicznie nieaktywny, a cechy jego powierzchni pozostają niezmienione od miliardów lat.
  • Zasugeruj, że powierzchnia Plutona jest w całości ukształtowana przez uderzenia innych obiektów Pasa Kuipera, bez wewnętrznej geologii.
  • Wskaż historię rozległej aktywności wulkanicznej, z przepływami lawy kształtującymi większość powierzchni Plutona.

• Jakie jest znaczenie regionu w kształcie serca na Plutonie o nazwie Tombaugh Regio?

  Region w kształcie serca na Plutonie, nazwany Tombaugh Regio, jest istotny z kilku powodów. Jego wyraźny kolor i skład odróżniają go od reszty powierzchni Plutona. Zachodni płat Tombaugh Regio, znany jako Sputnik Planitia, jest dużą równiną lodową wykonaną głównie z lodu azotowego, z pewną ilością metanu i tlenku węgla, i jest geologicznie młody, co wskazuje na niedawną aktywność geologiczną. Obszar ten wydaje się być również znaczącym rezerwuarem azotu, który ma kluczowe znaczenie dla cienkiej atmosfery Plutona. Unikalne cechy regionu, takie jak jego wyrównanie z osią pływów Plutona, sugerują interakcje z procesami wewnętrznymi. Badanie Tombaugh Regio zapewnia cenny wgląd w geologiczną i atmosferyczną ewolucję Plutona i rodzi intrygujące pytania dotyczące procesów planetarnych w zimnych środowiskach.

  • Wykazuje niedawną aktywność geologiczną, jest znaczącym rezerwuarem azotu i dostarcza cennych informacji.
  • Uważa się, że jest miejscem potężnego uderzenia, co wyjaśnia nachylenie orbity Plutona i inne anomalie.
  • Zawiera dowody na istnienie życia mikrobiologicznego w przeszłości, co czyni go głównym celem przyszłych misji astrobiologicznych.
  • Działa jako gigantyczny reflektor słoneczny, wpływając na temperaturę Plutona i prawdopodobnie wpływając na jego orbitę.

NASA / Laboratorium Fizyki Stosowanej Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa / Południowo-zachodni Instytut Badawczy, domena publiczna

O Plutonie

Pluton, niegdyś uważany za dziewiątą planetę od Słońca w naszym Układzie Słonecznym, ma fascynującą historię i pozostaje obiektem wielkiego zainteresowania zarówno astronomów, jak i opinii publicznej. Poniżej znajdziesz informacje na temat tego odległego świata:

Odkrycie i klasyfikacja
- Odkrycie: Pluton został odkryty przez Clyde'a Tombaugha w 1930 roku w Obserwatorium Lowella w Arizonie, wypełniając tym samym lukę w architekturze Układu Słonecznego.
- Zmiana klasyfikacji: W 2006 roku Międzynarodowa Unia Astronomiczna (IAU) przeklasyfikowała Plutona na "planetę karłowatą" ze względu na jego rozmiar i odkrycie innych obiektów o podobnych rozmiarach w Pasie Kuipera, regionie Układu Słonecznego poza Neptunem wypełnionym lodowymi ciałami.

Charakterystyka fizyczna
- Rozmiar: Pluton jest stosunkowo mały, o średnicy około 2377 kilometrów, co czyni go około jedną szóstą szerokości Ziemi.
- Skład: Ma skaliste jądro otoczone płaszczem z lodu wodnego, z powierzchnią pokrytą lodem azotowym, metanem i tlenkiem węgla.
- Atmosfera: Pluton ma cienką atmosferę składającą się głównie z azotu, ze śladowymi ilościami metanu i tlenku węgla. Atmosfera ta rozszerza się, gdy Pluton znajduje się bliżej Słońca i zamarza, gdy się od niego oddala.

Księżyce
- Pluton ma pięć znanych księżyców: Charon, Nix, Hydra, Kerberos i Styks. Charon, największy z tych księżyców, jest tak duży w stosunku do Plutona, że czasami uważa się je za układ binarny. Para księżyców krąży wokół punktu w przestrzeni między nimi ze względu na ich wzajemne oddziaływanie grawitacyjne.

Orbita i rotacja
- Orbita Plutona jest wysoce ekscentryczna, zabierając go w długą podróż wokół Słońca, która trwa 248 lat ziemskich. Jego ścieżka orbitalna jest nachylona względem płaszczyzny ekliptyki Układu Słonecznego i czasami przecina orbitę Neptuna.
- Dzień na Plutonie (pełny obrót wokół własnej osi) trwa około 153 godzin, czyli nieco ponad sześć ziemskich dni.

Eksploracja
- Misja New Horizons: W lipcu 2015 r. sonda kosmiczna New Horizons NASA dokonała historycznego przelotu obok Plutona, dostarczając pierwszych zdjęć z bliska i wielu danych naukowych na temat Plutona i jego księżyców. Misja ujawniła wysokie góry lodu, rozległe równiny oraz zaskakująco złożony i aktywny krajobraz.

Zmiana klasyfikacji Plutona wywołała debatę i zainteresowanie tym, co stanowi planetę i doprowadziła do wzmożonych badań Pasa Kuipera i jego niezliczonych tajemniczych obiektów. Pomimo statusu planety karłowatej, Pluton pozostaje ikoną eksploracji i ciekawości, reprezentując stale rozwijającą się granicę naszego Układu Słonecznego.